Ewangelia jest mocą Bożą ku zbawieniu dla każdego, kto wierzy.
Przed i po - uwagi o rekolekcjach
Czy uczestnicząc w rekolekcjach parafialnych lub internetowych, jesteśmy w stanie w tym samym stopniu dotrzeć w głąb siebie i do Boga jak podczas rekolekcji zamkniętych?
Różnica jest zasadnicza. Owoc rekolekcji zawsze zależy od wewnętrznego wysiłku i hojności serca, z jaką się je podejmuje. Rekolekcje parafialne, w czasie których słucha się jedynie nauk, trudno porównać z rekolekcjami w domu rekolekcyjnym (nazywanymi czasami rekolekcjami zamkniętymi), gdzie przez kilka dni wiele godzin dziennie modlimy się w całkowitej ciszy i skupieniu. To dwa odmienne doświadczenia. Nie deprecjonujemy bynajmniej rekolekcji parafialnych i nie gloryfikujemy rekolekcji zamkniętych, ale zwracamy jedynie uwagą, że owoc rekolekcyjny zależy od „ceny”, jaką się płaci.
Istnieją rekolekcje parafialne bardzo rozbudowane, które swą formą przypominają wręcz rekolekcje zamknięte; inne z kolei mogą sprowadzać się jedynie do nieco dłuższego kazania w czasie Mszy św. oraz tworzenia okazji do spowiedzi.
Niewątpliwie bardzo ważną rolę odgrywa rekolekcjonista, siła jego świadectwa, umiejętność nawiązania kontaktu z ludźmi. Jednak równie ważne w rekolekcjach – a może ważniejsze – są duchowe pragnienia rekolektanta, jego duchowe nastawienie i determinacja. Jeżeli jakieś rekolekcje zaznaczyły się w naszym życiu, to najczęściej dlatego, że podjęliśmy zdecydowany i szczery wysiłek modlitwy i przemiany życia. Głębokie pragnienia i fascynacje duchowe możemy realizować także bez rekolekcji. Wielu z nas doświadcza nieraz wstrząsu duchowego i moralnego, przeżywa prawdziwe nawrócenie, np. pod wpływem lektury lub jakiegoś wydarzenia.
Dlaczego niekiedy po rekolekcjach rodzi się w człowieku frustracja? Poczucie, że nie udało się dobrze przeżyć rekolekcji i znaleźć w nich czegoś dla siebie. Co może być przyczyną takiego stanu?
Na pewno każdą taką sytuację należy rozeznać indywidualnie. Natomiast wydaje nam się, że jedną z pierwszych przyczyn frustracji po rekolekcjach są niewłaściwe i nieadekwatne do sytuacji oczekiwania. Kiedy np. ktoś oczekuje od rekolekcji, że dadzą mu one głęboki wgląd w jego problemy, poczuje się rozczarowany. To nie ta metoda. Częstą przyczyną frustracji po rekolekcjach są także oczekiwania zmian emocjonalnych. Wielu ludzi, którzy przeżywają głębokie lęki, zniechęcenie, oczekuje, że po rekolekcjach te przykre stany emocjonalne ustąpią jak za dotknięciem różdżki. Tak się nie dzieje. Rekolekcje mogą nauczyć nas co najwyżej pewnej mądrości kierowania naszymi uczuciami, sztuki codziennego powierzania ich Bogu. Rekolekcje uczą nas, jak codziennie zdawać się na Boga w doli i niedoli. Ale rekolekcje same z siebie nie leczą z trudnych sytuacji.
Drugim skrajnym przeżyciem porekolekcyjnym jest euforia. Kiedy jej doświadczamy, rodzi się w nas nagła chęć zmieniania siebie i świata w duchu Bożej miłości
Taki stan należy docenić. Porekolekcyjny zapał i entuzjazm, który nie jest tylko tanią euforią emocjonalną, może być źródłem siły. Dlatego tak ważne jest, by po rekolekcjach korzystać z pomocy przewodnika duchowego, który pomoże nam ten zapał podtrzymać i ukierunkować.
Rekolekcje winny dawać także intuicyjne wyczucie samego siebie, poznanie swojej wrażliwości, świadomość, że stany emocjonalne podlegają nieustannej zmianie. Dzisiejszy zapał i entuzjazm emocjonalny mogą minąć, ale nie znaczy to wcale, że wraz z nim przemijają głębokie duchowe pragnienia. One są znacznie głębsze i trwalsze od naszych emocji. Stanów emocjonalnych, np. euforii, nie należy deprecjonować, ale uczyć się nimi kierować.
Sama jednak emocjonalna euforia bywa zwodnicza. Po niej bowiem przychodzi zwykle stan przeciwny – emocjonalny dołek, a nawet depresja. To pewna sinusoida właściwa naszej emocjonalności, szczególnie wtedy, gdy jest ona mało dojrzała. Chodzi o to, by w jednym i drugim stanie zachować pewną równowagę ducha, trzeźwość myślenia.
