Pustynia to szczególne miejsce. Jest ona pozbawiona wielu z tych czynników, ku którym skłania się natura ludzka – ku którym dąży człowiek. Brakuje na niej wody i pokarmu. Trudno tu też doznawać różnych przyjemności. Pustynia zmusza do zwrócenia uwagi na rzeczy istotne, to znaczy takie właśnie, które pozwalają zachować i utrzymać życie. Pozwala odróżnić je od tych drugorzędnych. Pustynia, ogołocona z wielu niezbędnych do życia elementów, umożliwia też poznanie prawdziwego celu, do którego za wszelką cenę człowiek powinien dążyć, odrywając się od tego, co jest drugorzędne. Przebywanie na pustyni pozwala przede wszystkim zauważyć, poznać i docenić dobroć, miłość i troskę Boga o człowieka.
Tekst: „Ewangelia w liturgii i życiu”. Ks. Władysław Biedrzycki MSF
Dodaj komentarz