„’Komunia’ to znaczy także wzajemność, to znaczy właśnie wzajemne odniesienie, to znaczy obdarzanie się. To jest właśnie ten wymiar życia, w którym spełnia się powołanie osoby, również tu na ziemi. Dlatego też tajemnica Trójcy Świętej, pozostając niezgłębioną, jest poniekąd i początkiem i kresem naszej wiary. Początkiem, bo w niej zaczynamy życie jako chrześcijanie na Chrzcie św. Od niej zaczynamy nasz dzień żegnając się „W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”, i jest kresem, ponieważ naśladując tę tajemnicę wzajemnego przenikania się Osób, tę tajemnicę najdoskonalszej komunii, uczymy się, stawiamy sobie jako zadanie być również w komunii, <żyć dla drugich>, <być dla drugich>. To zdanie, ta formuła, to wskazanie godne człowieka, stanowiące jego powołanie, ma swoje najgłębsze zakorzenienie, swój pierwszy początek właśnie w tajemnicy Boga w Trójcy. Na to między innymi zwrócił uwagę Sobór Watykański II mówiąc, że Chrystus poniekąd porównuje w swojej modlitwie arcykapłańskiej jedność Osób w Bogu do jedności synów Bożych – ludzi, jeśli są zjednoczeni w prawdzie i miłości. Tak więc Trójca Święta niezgłębiona tajemnica Boża, pozostaje dla człowieka, dla ludzkich wspólnot, dla rodziny, dla narodów, dla całej ludzkości nieustannym wyzwaniem do życia w prawdzie i miłości.”
Św. Jan Paweł II, Fragment katechezy z audiencji środowej na Watykanie, 4 grudnia 1985 r.
Dodaj komentarz